9/4/09
3.... 2.... 1.... πάμε!
Καλώς με βρήκα λοιπόν...
Και όποιον άλλον... Εσένα...

Λένε, πως όταν πέφτει το μελάνι στο χαρτί όλα μοιάζουν πιο ξεκάθαρα.
Σαν το μαύρο να είναι όσα σε πνίγουν. Και σαν νερό που βρήκε διέξοδο, κυλούν.
Γράφεις και έξω από εσένα, εσύ ο ίδιος μοιάζεις αλλιώς.
Κοιτάς και βλέπεις αλλιώτικα.
Ρωτάς και απαντάς εσύ ταυτόχρονα όλα εκείνα που πριν... απάντηση δεν είχαν...
Άλλες φορές συμφωνείς με εσένα, άλλες διαφωνείς.
Φυλάς τις σκέψεις σε τετράδια. Άλλοτε τις σκίζεις και τις πετάς.


Σκορπάς και σκορπίζεσαι.
Λυτρώνεις και λυτρώνεσαι.
...
Μετά αφήνεις τα ριγμένα στο χαρτί κομμάτια σου και αφήνεσαι.
Και όταν γυρνάς ξανά σε αυτά μετράς τι ήσουν και μετριέσαι.

Θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως το χθες μου και το σήμερα πορεύονται παρέα.
Αυρίο θα με κρίνω για το τώρα.
Μεθαύριο θα με δικάσω. Ίσως να με καταδικάσω.
Αλλάζω;
Ή μήπως κάνω κύκλους; Γύρω από εμένα χωρίς να βρίσκω εμένα;

Λέω να με καθήσω απέναντι και να με δοκιμάσω σε εκείνα που με θυμώνουν περισσότερο.
Στο χθές μου, που σήμερα γυρεύει το αυριο.
Μιλώντας. Και ακούγωντας...

Καλησπέρα μου...



...φώτο: by me

 
posted by Iv vI at 12:16 π.μ. | Permalink | 10 comments