13/12/10
Νομίζω πως..
Ακροβατώ πάνω στα χνάρια που άφησες στη μνήμη.
Μισά τα έζησα, μισά τα ονειρεύτηκα.
Στις άκρες των δακτύλων μου ταλαντεύονται τα θέλω και τα πρέπει.
Μόνο όταν κλείνω τα μάτια βλέπω που πηγαίνω.
Και έτσι τυφλή, με θεό την τύχη και δαίμονα τον χρόνο…
Μεγάλωσα..
...φώτο: by me
πόσο ευτυχέστεροι θα ήμασταν αν αγγίζονταν τα θέλω και τα πρέπει; πόσο ευτυχέστεροι αν ο χρόνος ήταν σύμμαχος και όχι δαίμονας; μεγαλώνουμε και όλα τα άλυτα με κλειστά μάτια πονάνε λιγότερο.